#60 - Verslag: How to become an imperfectionist – Haemin Sunim
Hai GuidoFox hier! Gaaf dat je dit artikel leest!
Vandaag wil ik verslag uitbrengen van het seminar van de monnik Haemin Sunim in de Zuiderkerk van Amsterdam!
Inleiding
Haemin Sunim is een boeddhistische monnik en verhuisde voor zijn studie naar de Verenigde Staten. Daar studeerde hij aan de universiteiten van Berkeley, Harvard en Princeton.
In Zuid-Korea werd hij opgeleid als monnik en daarna doceerde hij Boeddhisme aan de Hampshire College. Inmiddels is hij uitgegroeid tot één van de meest invloedrijke boeddhistische leermeesters van dit moment.
Zijn eerste boek ‘Dingen die je alleen ziet als je er de tijd voor neemt’ is in meer dan dertig talen vertaald en was een van de populairste boeken van het afgelopen jaar.
Maatschappij en zijn leven
Hij vertelt dat wij in de huidige tijd leven in een competitieve samenleving waarin presteren en conflict- en schaarstedenken zegevieren. Dit betekent dat mensen al van jongs af aan het gevoel kunnen ontwikkelen dat ze niet voldoen aan de maatschappelijke verwachtingen. Dit maakt mensen op vooral latere leeftijd steevast ongelukkig.
Hij was in de periode dat hij studeerde aan de high-school vooral bezig met de grote levensvragen: wie ben ik en wat doe ik hier op aarde? Hij besloot om zich naderhand in een klooster spiritueel te ontwikkelen en Verlicht te gaan worden. Dat was zijn hoogste doel.
In die periode had hij het druk met mensen die met hem wilde praten over allerlei zaken die hen bezighielden in het leven. Hij leerde daar dat aandachtig luisteren en er helemaal zijn voor diegene veel effect had op het genezingsproces van de desbetreffende persoon die bij hem kwam.
Mensen willen graag gehoord worden en dus geen direct advies geven maar aandachtig luisteren is zijn credo. Saillant detail: hij had in die periode de leeftijd 25 en hielp mensen met levensvragen die in de 40, 50 en 60 jaar waren. Compassie (onconditioneel) naar de medemens in zijn gesprekken was een groot onderdeel van zijn verlichtingsproces.
Levenslessen
Een veelbekende fout die mensen maken in hun spirituele verlichtingproces is dat ze te serieus worden. Zijn eigen meester was grappig, nooit serieus en kon soms ook heel boos zijn. Dit maakte hem als persoon erg authentiek en dat is juist goed. Zijn meester liet zijn positieve en negatieve kanten zien.
‘Als je je eigen donkere kant weet, kun je die ook in anderen zien. En dus kan je anderen ook weer vergeven’
Op het moment dat jij niet alles laat zien aan de buitenwereld en negatieve gevoelens bij jezelf onderdrukt, kun je deze gevoelens ook niet bij anderen waarnemen (en dus ook niet anderen vergeven): het leven is een spiegel!
Hij bemerkte in het klooster dat een perfectionistische instelling juist niet goed uitpakte, aangezien een schuldgevoel wordt gecreëerd in het geval iets niet helemaal perfect verloopt. Het ontstane schuldgevoel heeft immers een blokkerend effect op de spirituele groei van een mens. Een schuldgevoel kan enkel verdwijnen door het te kunnen vergeven. Als monnik is het dan ook goed om vooral heel vergevingsgezind naar jezelf te zijn maar ook natuurlijk naar anderen toe.
Hij vertelt dat in de huidige samenleving ‘criticalness’ een groot probleem is en vooral bij opvoedende ouders en de relatie met hun kinderen. Ouders zijn te kritisch naar kinderen toe, waardoor ze het gevoel hebben dat ze alleen maar voldoen als ze iets goeds doen, bijvoorbeeld: goede cijfers halen op school. ‘Unconditonal Love’ is er volgens hem niet meer bij en dat is desastreus voor de ontwikkeling van het kind. Hij merkt op dat personen nu lijden aan ‘internalizational criticalness’ waarbij het verstand vereenzelvigt is geraakt met een permanent kritische geest (en dan in de negatieve zin van het woord).
In de maatschappij neemt hij waar dat mensen hun doelstellingen in het leven te ambitieus neerzetten, waardoor mensen ongelukkig worden op het moment dat ze deze doelstellingen niet behalen. Hij pleit ervoor om de ‘bar’ niet te hoog te zetten en gelukkig te zijn met elk ontwikkelingsproces dat zich volmaakt. Wij zijn te fanatiek geworden en schieten daarin door (‘internalizational criticalness’), waardoor we niet in staat zijn om daadwerkelijk te genieten van het moment en teleurstellingen los te kunnen laten.
Hij waarschuwt voor ‘collectief neuroticisme’ in de maatschappij, dat zich uit in een overmatige controledwang – om maar succesvol te worden. Op dat moment ‘bevriest’ een mens en krijgt hij of zij niets meer voor elkaar, met als gevolg: burn-outs/depressies/enz.
Wij zijn in de maatschappij gewend geraakt om de schuld gemakshalve bij anderen neer te leggen en ook veelvuldig over anderen te oordelen. Mensen die vaak de schuld aan anderen geven, dienen te beseffen dat het waarschijnlijk gecompliceerder ligt dan dat. Vaak is het gedrag van mensen te begrijpen als je hun voorgeschiedenis kent: hoe is diegene behandeld door zijn ouders?
Op het moment dat je de voorgeschiedenis van mensen kent, ben je pas in staat om het gedrag van hun te begrijpen. De staat van vergeving behoort dan eveneens tot de mogelijkheden.
‘Als je in een andere familie geboren was, had je dan een andere keuze gemaakt?’
Het gedrag als mens is dus afhankelijk van waar we vandaan komen.
Op het moment dat je bewustzijn groter wordt, ga je inzien dat imperfectionisme ook maar een ‘mentalization’ is. Het verstand is er verantwoordelijk voor. Imperfectionisme bestaat helemaal niet – er is alleen perfectie op de wereld. Je gaat van perfectie naar perfectie – hoe opmerkelijk dit ook klinkt. Dat is belangrijk om te beseffen.
Een ander belangrijk punt dat Sunim aanhaalt, is dat wij ‘attached’ zijn aan onze persoonlijke identiteit, culturele identiteit, familie-identiteit en lichamelijke identiteit. Wij niet geboren met een identiteit, waardoor we ook onze identiteiten als iets vloeibaars kunnen aanschouwen. We houden volgens hem teveel vast (‘attached’) aan deze identiteiten, waardoor conflictueus gedrag ontstaat bij onszelf maar ook in de maatschappij. En dit veroorzaakt ongeluk en leed.
Wij moeten volgens hem niet proberen om mensen te veranderen, aangezien mensen moeilijk te veranderen zijn. Wij kunnen wel het goede voorbeeld geven. Het is belangrijk om vooral geen druk te zetten op verandering, aangezien mensen dan ‘defensive behaviour’ gaan vertonen en star worden.
Het is ook een kwestie van onzekerheid dat mensen andere mensen proberen te veranderen, zodat ze maar niet bij henzelf hoeven te komen. Zijn advies is dan ook om vooral zelf eerst zelfverzekerder te worden.
In het kader van werkgever/werknemer-relaties is het beter om werknemers meer vertrouwen te geven en ze minder te controleren. In het geval dat werknemers stevig worden gecontroleerd krijgen ze het gevoel dat ze veroordeeld worden en daarbij voelen ze een gebrek aan vertrouwen.
Dit maakt hen onzeker en dát zorgt voor fouten op de werkvloer. Het is dus belangrijk dat een werksfeer wordt gecreëerd waarin fouten mogen worden gemaakt.
Een goede oplossing om een vertrouwensband met collega’s op te bouwen en ook nieuwe collega’s echt te leren kennen, is om gewoon een keer thee met ze te drinken en kijken hoe het gesprek verloopt. Op deze wijze werk je als werkgever aan een persoonlijke vertrouwensband waar je op termijn een betere werknemer voor terugkrijgt.
Greetz,
GuidoFox – Evolve your Life!
Spiritual Teacher, Life Coach and Political Influencer